La Stella

Guardäva al ciel, ‘na sira:

a l’era piin da stëll.

‘Na meraviglia,

da rëstä incantä,

fäs vegn al balurdon.

La via Lattea,

ill Custellazion:

chi stëll, sistemä in manera,

da furmä

guardandia insema,

una figura.

A gh’era l’Ursa Granda

e la Minura:

la Custellazion speciäla

con in säl timon la stëlla

ciamä Stëlla Pulära.

Po’ i Pëss e la Balanza,

al Saggittäri,

l’Ariete, al Tor, l’Aquäri,

al Cancar, al Scurpion,

la Vergin e al Leon.

Guardäva e s’era pers:

quand la me attenzion,

l’è stä arciamä, capiva mia:

a gh’era ‘na Custellazion

c’lüsïva,

un po’ pössé.

Ma che Custellazion é mäi cla lé,

ca fa czé tant ciarur?

I eran i Stëll al Merit dal Lavur.

A i eran il pö bell, ill pö lüseint,

lassö, in dal firmameint.

A i eran lüminus botta pössé,

e v’al dig me al parché:

parché… guss ad südur,

frütt ad sacrifici e fedeltä,

ann ad lavur

cumpì con dovizia e unestä.

Ag n’era tant, ag n’era:

una sgiarlä,

lassö in dl’atmusfera.

Cüntaia? Impussibil!

N’as pudïva mia:

gh’era anca chi

che i omm, par malizia o distrazion

i hann mia distribüì.

E l’era un gran s’ciarur,

un’illüminazion,

ca pö da czé as pöl mia

e, sarà stä i me occ’

strabud par l’emuzion,

n’ho vist vüna a culur:

l’era la mia.

 

Giorgio Camminati

1° maggio 1995

In occasione della mia ottenuta onorificenza a Maestro del Lavoro

Per vedere la poesia interpretata da Milly Morsia clicca su Guarda il Video ad inizio pagina