La Stella

Guardäva al ciel, ‘na sira:
a l’era piin da stëll.
‘Na meraviglia,
da rëstä incantä,
fäs vegn al balurdon.
La via Lattea,
ill Custellazion:
chi stëll, sistemä in manera,
da furmä
guardandia insema,
una figura.
A gh’era l’Ursa Granda
e la Minura:
la Custellazion speciäla
con in säl timon la stëlla
ciamä Stëlla Pulära.
Po’ i Pëss e la Balanza,
al Saggittäri,
l’Ariete, al Tor, l’Aquäri,
al Cancar, al Scurpion,
la Vergin e al Leon.
Guardäva e s’era pers:
quand la me attenzion,
l’è stä arciamä, capiva mia:
a gh’era ‘na Custellazion
c’lüsïva,
un po’ pössé.
Ma che Custellazion é mäi cla lé,
ca fa czé tant ciarur?
I eran i Stëll al Merit dal Lavur.
A i eran il pö bell, ill pö lüseint,
lassö, in dal firmameint.
A i eran lüminus botta pössé,
e v’al dig me al parché:
parché… guss ad südur,
frütt ad sacrifici e fedeltä,
ann ad lavur
cumpì con dovizia e unestä.
Ag n’era tant, ag n’era:
una sgiarlä,
lassö in dl’atmusfera.
Cüntaia? Impussibil!
N’as pudïva mia:
gh’era anca chi
che i omm, par malizia o distrazion
i hann mia distribüì.
E l’era un gran s’ciarur,
un’illüminazion,
ca pö da czé as pöl mia
e, sarà stä i me occ’
strabud par l’emuzion,
n’ho vist vüna a culur:
l’era la mia.
Giorgio Camminati
1° maggio 1995
In occasione della mia ottenuta onorificenza a Maestro del Lavoro
Per vedere la poesia interpretata da Milly Morsia clicca su Guarda il Video ad inizio pagina